آ رَش هـا
د ر سکـوتهـا ی طـولـا نی ...
نـفـس, نـفـس مـیـزد یـم.
و د ر, زمـیـنی :
بـدهکـا ر زمـا ن...
قــد کـشـیـد یـم.
امـا بـلـنـدا, از مـا - د ور بــود.
و بـه اهـتـزا ز, د ر نـیـا مـد یـم.
د رکـمـان کـشـیـده ی آ رَش هـا :
نِـیـزه هـا یی, تـا دَ نـد ا ن -
درتـنـه ی درخـتـا ن می نـشـسـت.
ومـا, بَـرگ ا ز بَـرگِـمـا ن:
تکـا ن نخـورد.
خـورشـیـد یـا ن :
کـه د ر سـیـاهـچـا لـه ی مـا...
دَ فـن , مـیـشـد نـد !!
از مـا, گـریخـتـنـد.
ومــا, د ر- ژرفـای سُـقـوطِ خـود...
تـنـهـا, مـا نـد یـم.